Κακοποιήστε τα παιδιά

Η ασέλγεια προς τα παιδιά ως νόσος του πολιτισμού μας

Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Θερμός

Ζητήματα όπως της παιδεραστίας καί της σεξουαλικής κακοποίησης εγείρουν ένα σοβαρότατο προβληματισμό για τον πολιτισμό μας στο σύνολο του. Ενώ δηλαδή στο παρελθόν δεν έλειψαν ποτέ τέτοια κρούσματα, πήγαζαν κατά κανόνα από την ατομική ψυχοπαθολογία του δράστη και μόνο. Είναι προφανές ότι πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν άνθρωποι με διαστροφικές προτιμήσεις, οι οποίοι έχουν ανάγκη θεραπείας.

Στην εποχή μας όμως το ατομικό συμπλέκεται με το κοινωνικό με τρόπο ανησυχητικό. Δεν τροφοδοτείται μια παρόμοια συμπεριφορά μόνο από την ψυχική διαταραχή ενός συγεκριμένου ανθρώπου, αλλά ενισχύεται από ποικίλες στάσεις, νοοτροπίες, πρακτικές κτλ. του κοινωνικού σώματος, για τις οποίες δεν ακούω γύρω μου τον επιβεβλημένο προβληματισμό.

Ειδικότερα: 1) Το διαδίκτυο έχει κατακλυσθή από σχετικό υλικό παιδεραστίας και η πρόσβαση πάντων σε αυτό είναι πανεύκολη. 2) Η ομοφυλοφιλία επιχειρείται να «ξεπλυθή» πλήρως και να περάσει ως φυσική εναλλακτική εκδοχή. 3) Ο ξέφρενος καταναλωτισμός δημιουργεί ανθρώπους που έχουν παλινδρομήσει στη βρεφική φάση της ζωής: ζητούν ικανοποίηση των επιθυμιών τους εδώ και τώρα, χωρίς να ανέχονται καμμία ματαίωση και αυτοπεριορισμό. Έτσι ο άνθρωπος εθίζεται να «καταναλώνει» άλλους ανθρώπους για την απόλαυση του. 4) Τα ΜΜΕ έχουν εξελιχθεί σε στυγνές επιχειρήσεις χωρίς προσχήματα, εκθέτοντας τα παιδιά (ακόμη και τα νήπια) σε βλαπτικά ερεθίσματα και μετά το κακό υποκριτικά διαμαρτύρονται ζητώντας να κατασπαράξουν τους δράστες αλλά και τα παιδιά τους που δεν φταῖνε σε τίποτε. 5) Το παιδί (άλλη αντίφαση) έχει υψωθεί ως μικρός θεός (προκειμένου να λειτουργεί ως καταναλωτής), αλλά «στην πίσω πλευρά του φεγγαριού» κατατυραννιέται και βιάζεται με ποικίλους τρόπους.

Το ακραίο όριο αυτής της εγωκεντρικής χρήσης του παιδιού συνίσταται στο να χρησιμοποιείται το παιδί ως συνένοχο στην διάπραξη του κακού, σε μορφές του όπως η εκπόρνευση των παιδιών, ο σεξουαλικός τουρισμός (από «καθώς πρέπει» πολίτες), τα παιδιά-στρατιώτες, η εμπλοκή των παιδιών σε σέκτες και σατανισμό κ.ά. Μερικές φορές, μάλιστα, οι δράστες είναι υπεύθυνοι για την ασφάλεια και ευημερία του παιδιού, όπως εκπαιδευτικοί ή στρατιώτες του ΟΗΕ στο Σουδάν, καθώς μάθαμε πρόσφατα.

Διαπιστώνουμε λοιπόν μια βαρύτατη νόσο του δυτικού πολιτισμού (στον οποίο ανήκει εν πολλοίς και ο τόπος μας) με ποικίλα σοβαρά συμπτώματα, μια νόσο η οποία ενισχύει πολλούς μουσουλμάνους να απεχθάνονται ακόμη περισσότερο τη Δύση και να τη θεωρούν υπόλογη για τον εξευτελισμό της ανθρώπινης αξίας. Το να μη διαγιγνώσκουμε τη νόσο και να τρέχουμε κατασταλτικά και τιμωρητικά πίσω από τα συμπτώματα, μοιάζει με το να κυνηγούμε τις μύγες χωρίς να κλείνουμε το παράθυρο (ή και τον βόθρο!) από τον οποίο μπαίνουν.

Πίσω από αυτή τη νόσο, βέβαια, βρίσκεται ένα προαιώνιο πνευματικό πρόβλημα. Κάθε μορφής κακοποίηση του άλλου, ή και απλή χρήση του για ιδιοτελείς σκοπούς, αποτελεί μια δαιμονική απόπειρα καταπάτησης της άπειρης ανθρώπινης αξίας. Και όπως τονίζει ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, «ο αρχηγός της κακίας όταν κατοικήσει στον άνθρωπο τον κάνει θηρίο. Δεν είναι πολύ να πω ότι κατασκευάζει μέσα του δαιμονικό ήθος, κάνοντάς τον έτσι ανθρωποκτόνο αυτός που από την αρχή ήταν ανθρωποκτόνος, και κάνοντάς τον να αντιμάχεται τον ζωοδότη Χριστό» (Ομιλία Α´, 7, ΕΠΕ 9, 36).

Με τα λόγια αυτά αντιλαμβανόμαστε δύο σημαντικές αλήθειες: α) Κάθε πράξη εναντίον ανθρώπου, οσοδήποτε μικρού και άσημου, στρέφεται εναντίον του Θεού. β) Όταν ο άνθρωπος δώσει δικαιώματα στον διάβολο με την πνευματική του αμέλεια ή και αδιαφορία, τότε τα νοσηρά σημεία της προσωπικότητας του αναπτύσσονται περισσότερο και φθάνουν σε πράξεις απεχθείς.

Το πρώτο σημείο μάς εμπνέει να βλέπουμε εσχατολογικά τον άνθρωπο. Κάθε παιδί είναι ένας υποψήφιος άγιος, γι’ αυτό αξίζει τον σεβασμό μας και την προστασία μας.

Το δεύτερο σημείο εξηγεί γιατί πέφτουν σε τέτοιες πράξεις άνθρωποι «υπεράνω πάσης υποψίας», ακόμη και ετερόδοξοι κληρικοί όπως κατά καιρούς μαθαίνουμε. Και μάς καλεί σε κινητοποίηση προσευχής κατ’ αρχήν (για δράστες, θύματα, και τις οικογένειες αμφοτέρων), και για κοινωνικές και θεσμικές αλλαγές στη συνέχεια (εξυγίανση της τηλεόρασης, φραγμοί στο διαδίκτυο, καλλιέργεια των γονέων, ενίσχυση του θεσμού του γάμου, ευαισθητοποίηση κληρικών και δικαστών, επιμόρφωση αστυνομικών και εκπαιδευτικών κ.π.ά.).

Αν μάς ενδιαφέρει η κοινωνία που ετοιμάζουμε για το αύριο.