Ο Ελληνικός λαός δεν χαρακτηρίζεται από κανένα είδος θρησκευτικού φανατισμού και είναι πολύ δύσπιστος και κριτικός απέναντι στην Εκκλησία. Όμως τούτη η διαπίστωση δεν αναιρεί το γεγονός ότι η ορθόδοξη θρησκευτική πίστη αποτελεί στοιχείο της εθνικής συνείδησης. Αυτό καθορίστηκε από την ιστορία, από τις συνθήκες γέννησης του σύγχρονου ελληνικού κράτους, μέσα από μακρόχρονους και σκληρούς αγώνες για την αποτίναξη της οθωμανικής κυριαρχίας, αγώνες που εμπνέονταν όχι μόνο από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά και από τις παραδόσεις της χριστιανικής ορθοδοξίας. Χάρη σε αυτό το γεγονός η Ορθόδοξη Εκκλησία αποτέλεσε από την αρχή δομικό στοιχείο του εθνικού κράτους, δηλαδή του καπιταλιστικού κράτους, και έναν από τους κύριους ιδεολογικούς πυλώνες του.

Η Αριστερά αυτήν την διαλεκτική της ιστορίας την περιφρονεί βάναυσα «κολλημένη» στα δόγματά της. Στη σύγκρουση του «εκσυγχρονισμού» με την Εκκλησία έμεινε στα ρηχά, διαπράττοντας πολλά λάθη.

Πρώτον. Εξαφάνισε την ορθόδοξη θρησκευτική πίστη ως δομικό στοιχείο της εθνικής συνείδησης του ελληνικού λαού κι έτσι δεν μπόρεσε να αντιληφθεί ότι δεν ήταν ο Χριστόδουλος που κινητοποίησε τον λαό, αλλά ήταν ο λαός που κινητοποιήθηκε γύρω από την Εκκλησία όχι για την τυπική εγγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, αλλά για την υπεράσπιση ενός δομικού στοιχείου της εθνικής του συνείδησης.

Δεύτερον. Παγιδευμένη στο δόγμα του χωρισμού της Εκκλησίας από το Κράτος δεν σύρθηκε απλώς πίσω από την κυβέρνηση, έχοντας απέναντί της την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αλλά έδειξε και γι αυτή ότι ο «κυρίαρχος λαός» είναι μία μπούρδα για λαϊκή κατανάλωση και ότι τις αποφάσεις τις παίρνουν οι «φωτισμένες» ηγεσίες ερήμην του λαού.

Εδώ η Αριστερά, στο όνομα των «πάγιων θέσεων» καταστρατήγησε μια στρατηγική αρχή του σοσιαλισμού: « Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης και κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό για λογαριασμό της και μάλιστα εναντίον της». Και ακόμη είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα των λαών να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις πεποιθήσεις και όχι η αμερικανική Γερουσία, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η αμερικάνικη πρεσβεία.

Ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος είναι μία ανατροπή ιστορικής σημασίας αφού θέτει τέλος στο καθεστώς που ίσχυε από γενέσεως του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Μια τέτοια ανατροπή δεν μπορεί να επιβληθεί εκ των άνω, με διατάγματα, ερήμην του λαού και ενάντιά του. Τουλάχιστον ο «κυρίαρχος λαός» δεν θα έπρεπε να έχει κάποιον λόγο;

Τρίτον. Στο ζήτημα των ταυτοτήτων η Εκκλησία είναι πιο κοντά στο συμφέρον του ελληνικού λαού. Η Αριστερά, συρόμενη στο νεοταξικό τάγμα του «εκσυγχρονισμού» και διαστρεβλώνοντας την διδασκαλία του επιστημονικού σοσιαλισμού πρότεινε, εμμέσως πλην σαφώς, στον ελληνικό λαό να δεχτεί τις ταυτότητες της Νέας Τάξης και το ηλεκτρονικό φακέλωμα, παρουσιάζοντας αυτήν την προδοσία σαν αντίσταση στον θρησκευτικό σκοταδισμό.

Τέταρτον. Η Αριστερά σιώπησε ή συμμετείχε ενεργά στην κατευθυνόμενη σκανδαλολογική επίθεση κατά της Εκκλησίας που κατέκλυσε σαν νεροποντή επί μήνες την ελληνική κοινωνία. Δεν τόλμησε ούτε να ψελλίσει: «Η γραφειοκρατία της Εκκλησίας είναι τόσο ανήθικη όσο και το αστικό κράτος, το κυβερνητικό και πολιτικό οικοδόμημα, ολόκληρο το αστικό κοινωνικό σύστημα». Ούτε φυσικά αναρωτήθηκε το γιατί, στην δοσμένη στιγμή, σύσσωμες οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, ενορχηστρωμένες με όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και με πρωτοπόρους τους «φωταδιστές» (η αυτοκρατορική αριστερά) έβαλαν με τόση λύσσα και χυδαιότητα κατά της Εκκλησίας, αποκαλύπτοντας γνωστά πράγματα ακόμη και στον τελευταίο Έλληνα πολίτη;

Και μόνο αυτή η πρωτοφανής σκανδαλολογική επίθεση κατά της Εκκλησίας αποκαλύπτει ότι αυτή σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο της Νέας Τάξης. Και βρίσκεται στο στόχαστρο, ακριβώς γιατί ο ελληνικός λαός μπροστά στον ισοπεδωτικό οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης, βρίσκει καταφύγιο σε αυτήν. Τα σκάνδαλα χρησιμοποιούνται για να τρωθεί αυτό το « πολιτικό κύρος» που αποκτά, να μείνει η ηγεσία της πειθήνια και υποταγμένη, εξαρτημένη από μυστικές υπηρεσίες και αδιαφανή κυκλώματα, ώστε να καταστεί ανίκανη να αντισταθεί στους σχεδιασμούς και τις επιταγές της Νέας Τάξης.

Σήμερα η Νέα Τάξη είναι ασυμβίβαστη με κάθε κοινωνικό, εθνικό και πνευματικό μόρφωμα λαϊκής συνοχής και συνείδησης συλλογικής, ακριβώς γιατί αποτελούν κύτταρα κοινωνικής αντίστασης στην ισοπεδωτική ομοιομορφία που θέλει να επιβάλει.

Για την πλανητική αυτοκρατορία δεν υπάρχει χώρος για έθνη, εθνικές οικονομίες, εθνικές νομοθεσίες, εθνικές κυβερνήσεις, εθνικούς στρατούς, εθνικούς πολιτισμούς, εθνικές θρησκείες κλπ. Τα διακριτικά των εθνών, οι συνεκτικοί ιστοί, δηλαδή κάθε είδους συλλογικότητας και εθνικής συνείδησης, πρέπει να εξαφανιστούν, να πολτοποιηθούν στην χοάνη του παγκοσμιοποιημένου μονοθεϊσμού…

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ πίστη ως συνεκτικός ιστός της εθνικής συνείδησης και ως ανεξάρτητη συλλογικότητα είναι υπό διωγμό από τη Νέα Τάξη.